En dan sta je ineens op Plaza de Mayo in Buenos Aires; het plein waar de Dwaze moeders hun rondjes zijn gaan lopen om aandacht te trekken voor al de verdwenen kinderen waar de rest van Argentinie geen weet van had…..They Dance alone zong Sting….Cueca Solo! Indrukwekkend als je hier staat en weet wat de geschiedenis je verteld. Achter een onogelijk hekwerk staat het Casa Rosado; het werkpaleis van de Argentijnse president met het balkon waar vanaf ook Eva Perron het volk heeft toegesproken…..het is 33 graden maar ik heb kippenvel en ben intens blij dat deze reiswens is uitgekomen; hier wilde ik heel graag een keertje zijn!

Het is inmiddels dinsdag 19 januari en we hebben al weer twee mooie dagen in BA gehad.
We hadden op Schiphol al kennis gemaakt met een aantal medereizigers en op het vliegveld in BA leren we al snel de rest kennen. Na het inchecken in het hotel gaan we gezellig met z’n allen lunchen zodat Montse, onze reisleidster, haar verhaal kan doen en wij kunnen nadenken wat we willen gaan doen de komende dagen. Na de lunch vertrekken we te voet naar de wijk San Telmo. Dit is de oudste wijk van BA en het schijnt dat hier de Tango is ontstaan, Op zondag is hier een grote antiekmarkt en is het gezellig op straat. Al lopende zien we al een aantal hotspots van de stad en zo komen we dus ook op het Plaza de Mayo terecht. We slenteren over de markt, inmiddels best wel een beetje moe, besluiten we terug te gaan naar het hotel en we komen er achter dat BA best wel een grote stad is en je je de blaren op de voeten kan lopen. Pffff 16.000 stappen verder zijn we weer in ons hotel. We gaan nog dineren met elkaar en als we na het eten weer vlak bij het hotel zijn wordt er geopperd om nog even een afzakkertje te halen…..zo liggen we de eerste avond/nacht pas om half 1 in bed en vallen we beide binnen een paar seconde in een wel verdiende slaap.

Maandag ochtend staan we om half 10 op het Plaza San Martin waar we een fietstour door BA gaan maken, Helmpje op, water flesje mee en fietsen maar. We rijden eerst naar het monument ter ere van de gevallenen tijdens de Falkland oorlog en vandaar gaan we naar Puerte Madero, een nieuwe en moderne wijk aan de rand van de stad. Hier is de oude haven van BA maar toen bleek dat de schepen steeds groter werden werd het tijd om een nieuwe haven te creëren en kwam dit gedeelte van de stad in verval. Gelukkig is het hele gebied gerestaureerd en is het er prachtig mooi geworden met grote pakhuizen langs de oever en een soort Erasmusbrug over het water heen.

In dit gebied is ook een Hollands pleintje met een beeldje van Maxima in haar jonge jaren en een beeld van Anne Frank. We fietsen door naar de kleurrijke volkswijk La Boca. Hier hebben de immigranten uit Genua, die natuurlijk erg arm waren, huizen gebouwd van golfplaten en die geverfd met alle kleuren die op dat moment beschikbaar waren en zo ontstond er een kleurrijk geheel wat nu erg veel toeristen trekt! We krijgen hier de tijd om rond te lopen want natuurlijk zijn wij ook toeristen en willen we het ook zien.

Bij deze wijk ligt ook het voetbalstadion van La Boca en voetbal en Argentinië horen natuurlijk bij elkaar en onze gids weet er dan ook behoorlijk wat van te vertellen. Ze weet trouwens toch wel veel en dat maakt deze tocht echt heel leuk, ze verteld van alles over de geschiedenis van alles wat we passeren en ze loods ons veilig door de stad heen. Voor een stad met 14 miljoen inwoners vind ik het toch nog redelijk relaxed op straat maar dat blijkt te komen doordat het hier nu vakantie tijd is, tsja het is hier tenslotte nu midden in de zomer!
We rijden weer door de wijk San Telmo en komen dan weer uit op het Plaza de Mayo en het Casa Rosado hier vandaan fietsen we de wijk in waar alle grote banken staan en voor het eerst is het echt druk op straat en moeten we goed uitkijken waar we rijden. We zijn bijna vier uur onderweg geweest en hebben heel wat van de stad gezien en zo een goede indruk gekregen van het hedendaagse BA. We besluiten om te gaan picknicken in het park en al snel hebben we wat broodjes en drinken gescoord en kunnen onderuit in het gras nog nagenieten van deze heerlijk ochtend. Ik wil graag naar het kerkhof van La Recoleta om het graf van Eva Peron te bezoeken dus hup weer in de benen en lopen maar weer.

Het kerkhof bestaat uit statige graven en natuurlijk allemaal boven de grond. Lange lanen met dodenhuisjes maar dan niet luguber. Via de GPS vinden we het graf van de familie Duarte waar ook Evita is bijgezet. Zwart marmer met een aantal gedenk platen er op maar verder erg eenvoudig in een smal laantje! Je kan je niet voorstellen dat hier zo’n beroemdheid begraven ligt.

Om half zeven gaan we op weg naar café Tortoni waar we een eenvoudige tango show gaan bijwonen. Dit café bestaat al sinds 1858 en was vroeger een verzamelplaats voor de bekende Argentijnen. Het is mooi van binnen, je waant je meteen in vroegere tijden. In de kelder is een podium waar de show zal plaats vinden. We eten eerst een eenvoudige maaltijd en stipt op 8 uur begint de muziek en het spektakel. Wij wilde geen grote commerciële show maar iets eer authentieks en dat is het ook. Een zanger die het verhaalt zingt en verteld van het ontstaan van de tango en tussendoor steeds een aantal dansparen die hun kunsten laten zien. Het is een uur lang genieten en ik ben meer onder de indruk dan ik van te voren had kunnen bedenken. Jan maakt prachtige zwart wit foto’s van de dans paren en als we later een soort meet en greet hebben en de foto’s laten zien zijn ze dol enthousiast en moeten we email adressen opschrijven en de foto’s zeker opsturen.

   

Paraguay

Encarnacion, Paraguay, 20-1-2016

Op onze laatste dag in Buenos Aires maakt de fitbit weer overuren. We lopen echt heel wat af deze dagen maar ja dan zie je ook het meeste. Eerst nog even naar de bank voordat we richting het Congreso de la Nacion lopen. Het gebouw is mega groot met op het dak een Quadriga net als op de Brandenburger Tor in Berlijn. Het verbaasd ons altijd dat in het buitenland er vaak grote beelden staan van allerlei helden en gebeurtenissen; zo ook hier weer. In het parkje voor het parlementsgebouw staat een waanzinnig monument ter ere van de onafhankelijkheid van Argentinië uiteraard met fonteinen, paarden, naakte vrouwen en kinderen en de hele rambam….wel mooi maar een beetje te!
Na de koffie in café Tortoni begeven we ons weer richting het Casa Rosado en Plaza de Mayo; ik kan er echt geen genoeg van krijgen en wil nog heel graag aan de andere kant van het hek kijken. We komen eerst nog langs de kathedraal Metrapolitano die er niet uit ziet als een kathedraal maar meer als een mausoleum. Als je binnen bent snap je ook meteen waarom want hier ligt de grote generaal San Martin begraven. Deze man heeft een grote rol gespeeld in de onafhankelijkheid van Chili, Peru en Argentinië vandaar ook deze ere plaats. Het is een mooie kerk en op het moment dat we er zijn wordt er ook een mis opgedragen maar daar doen ze hier niet zo moeilijk over want je mag gewoon rond lopen.
Na nog even een tussenstop in het park en een wijntje op een terrasje zijn we om zeven uur helemaal klaar als er een gloed nieuwe nachtbus voor het hotel stopt. Wat een mazzel en wat een luxe.

Je stoel kan echt helemaal plat en om je heen gordijntjes zodat je helemaal in je eigen slaapcompartiment ligt. Als we nog een aantal medereizigers opgehaald hebben op het busstation vertrekken we richting Paraguay. Het is gezellig en we worden goed verzorgt. Er is n.l. ook een soort stewardess aan boord die drankjes, nootjes en een warme maaltijd komt brengen. Als we klaar zijn met eten en iedereen zich wil gaan prepareren voor de slaap scheidt de airco er mee uit. De bus stopt in de middle of niks langs de kant van de weg en de chauffeur gaat aan de gang om de boel te repareren. Snel stoppen er nog twee andere bussen van dezelfde maatschappij en ook deze chauffeurs komen te hulp. Inmiddels staan de meeste van onze groep buiten en is het erg gezellig en bedenken we met z’n allen dat we misschien nog wel wat willen drinken. De stewardess werkt heerlijk mee en ja hoor daar komt de whiskey fles al uit de bus met een blad met glazen en ijsklontjes. De fles is bijna leeg maar dat is geen enkel probleem want in de andere bus is nog wel een volle fles en die wordt er gewoon even bij gehaald. Ik ben niet zo van de whiskey dus vraagt Montse, de reisleidster, of ik liever champagne wil….ik denk natuurlijk dat ze me in de maling staat te nemen maar nee hoor daar komt de stewardess al aan met een fles bubbels en een aantal glazen. Wat een lol! Gelukkig kon de chauffeur de airco maken en na zo’n drie kwartier zijn we weer onderweg. Inmiddels heeft iedereen genoeg gedronken en is het snel stil in de bus en proberen we te slapen. Het ligt heerlijk en het is goed donker maar het is net of er constant turbulentie is dus echt goed slapen doe je niet. Ik ben het liggen om kwart over 5 een beetje zat en zie buiten een prachtige mooie rode lucht, de rest van de bus is nog in diepe rust dus ben ik de enigste die hier van geniet. Om ongeveer negen uur komen we aan in Posada. Deze stad ligt aan de Rio Parana en aan de overkant van deze rivier ligt Encarnacion een klein stadje in Paraguay. Je kan hier alleen komen met een trein die over een brug gaat van de ene kant naar de andere kant van de rivier en er 2,5 minuut over doet. Het is een heel gedoe maar onze paspoorten worden allemaal voorzien van een uitreis stempel van Argentinië en een in-reis stempel voor Paraguay en een oude NS trein (ja je leest het goed…..) brengt ons snel naar de overkant. We zijn hier omdat we twee oude Jezuiten nederzettingen willen bezoeken. Eerst gaan we lekker even douchen, relaxen en lunchen en tegen vier uur vertrekken we voor onze excursies. Het is vandaag echt bloody hot; ca 40 graden en meer dan even door de stad slenteren en dan snel een terrasje zoeken zit er niet in. Als we over de boulevard lopen zie ik in eens in een lantaarnpaal een uiltje zitten en ga echt helemaal uit mijn dak! Wauw dit is echt te gek en wat is ze mooi. Er zit er in de volgende ook nog een en ze blijven mooi zitten als we er onder staan om ze te fotograferen! Super zeg. Natuurlijk hebben we niet de EOS bij ons maar omdat we zo dichtbij kunnen komen gaat het met mijn kleine toestel ook goed. Deze dag kan nu al niet meer stuk maar er volgt nog meer …..

We rijden om vier uur eerst naar de nederzetting van Jesus de Tavanangue. Toen deze nederzetting gebouwd werd in ca 1765 verzon men in Spanje dat de Jezuïeten maar terug moesten komen naar Spanje en ze kregen ook geen geld meer om verder te bouwen. Dus deze half afgemaakte nederzetting stelt eigenlijk niet zo veel voor maar het verhaal is duidelijk en je krijgt toch wel een goed beeld hoe het in die tijd er aan toe ging. We hebben een Spaanse gids en Montse vertaalt steeds wat er gezegd wordt; dat doet ze op een aparte manier want wij hebben duidelijk de indruk dat zijn verhaal veel langer is dan haar verhaal….! Het geeft allemaal niets want het is nog steeds bloedheet in de brandende zon en we zijn inmiddels allemaal een beetje melig aan het worden. Na zo’n drie kwartier vertrekken we naar de volgende Reducciones Jesuititicas de la Santisima Trinidad. Hier hebben wel degelijk mensen gewoond en dit ziet er ook meer uit als een ruïne! Eerst even een biertje en dan gaan we met het laatste avondlicht nog even rondlopen.Nu zonder gids omdat we na het eten nog naar een licht en geluid show gaan waar uitleg gegeven gaat worden. Het laatste licht laat de ruïnes mooi oplichten en je gelooft het niet maar ook hier scoren we weer drie uiltjes. Inmiddels iets minder euforisch maar toch weer heel blij en zeker omdat we nu wel het goede fototoestel bij ons hebben. Tjonge alweer zo’n mooie dag en we zijn pas vier dagen onderweg.

 

Zoals gezegd na het eten de licht en geluid show en dat is echt mooi. In het grote grasveld in het midden van de ruïnes zien we allemaal lichtjes en heel langzaam onder het vertellen van een stuk geschiedenis worden de ruïnes één voor één verlicht. Op een grote muur van een half ingestorte kerk worden dia’s vertoond en de muziek is heel intensief aanwezig maar precies passend bij de sfeer van het geheel. Genieten dus en een mooi einde van deze dag.

Tot onder de waterval…

Foz de iguazu, 23-1-2016

Als de boot gas geeft begint iedereen al te gillen want we weten wat er komen gaat. We zitten in een grote zodiac en varen richting waterval en hij stopt niet voordat we allemaal zeiknat zijn. We zijn al de hele dag in het Park van Foz de Iguazu en de boottocht is het einde!

Gisteren morgen zijn we vertrokken uit Encarnacion voor een lange reisdag. Een rit van zo’n 6 uur door Paraguay. Eindeloze soja velden zo ver als je kan kijken. Het schijnt dat Paraguay een van de grootste leveranciers is van soja en dat is te zien. Het landschap is licht heuvelachtig en het ziet er erg idyllisch uit….eigenlijk had ik dit niet verwacht of…..had ik er nog niet zo over nagedacht! Onderweg eten we in een restaurant waar je bord met inhoud (van het buffet) gewogen wordt. Het kost geen drol want twee volle borden en twee flesjes water is omgerekend nog geen 10 euro!
We moeten de grens over naar Brazilië en we hebben er weer een stempel bij in ons paspoort als we tegen vijf uur zijn in het hotel zijn; nog geen tien minuten later liggen we met z’n allen in het zwembad; heerlijk! ’s Avonds eten we gezamenlijk in het restaurant van het hotel en is het weer erg gezellig.

Het is de bedoeling dat we om acht uur vertrekken naar de watervallen maar het lijkt wel of iedereen vandaag wat opstart problemen heeft. Er zit een uur tijd verschil met Argentinië en dat speelt ook weer parten bij de wektijden van sommige wekkers dus is het uiteindelijk half 9 voordat we rijden. Eerst een stempel bij het verlaten van Brazilië en 100 meter verderop een stempel voor het binnen komen van Argentinië. De klok weer een uur terug dus ineens is het weer half 9…. ja he en nu? Het is een gek begin van een dag met een gouden randje.
Al snel zijn we bij de ingang van het park van Iguazu.

Eerst een kilometer lopen dan met een treintje mee naar de trail die eindigt bij de Duivels keel. Het is ongeveer een kilometer lopen over goed aangelegde stalen loopbruggen. Onderweg zien we de rivier stromen, er vliegen heel veel vlinders en we zien ook nog een grote meerval. In de verte zien we het opspattende water en dan ineens zijn we er. Een half ronde afgrond waar een gigantische hoeveelheid water per seconde zich naar beneden stort. De wind staat precies richting de loopbruggen dus binnen de kortste keren ben je ook zeiknat. Het is gigantisch wat een natuurgeweld hier plaats vindt maar wat een waanzinnig mooi gezicht is het.

We hebben een uur de tijd om hier van te genieten en dat lukt volop. Je kan gewoon niet stoppen met foto’s maken maar ik verman mezelf en ga over de balustrade hangen en gewoon even genieten van deze meer dan prachtige waterval. Dit is nog maar het begin van de dag. We vertrekken weer met het treintje naar het begin van het park en starten onze tweede trail richting de andere watervallen. Deze wandeling loopt in de rondte en brengt je naar een aantal mooie uitzichtspunten. Ook hier hebben we weer ruim een uur de tijd voor en we krijgen er geen genoeg van. Elk uitzichtspunt is de moeite waard om zeker een honderd foto’s te schieten maar je moet op een gegeven moment toch door lopen omdat er weer andere mensen komen die ook willen genieten van de mooie vergezichten en watervallen. Dit was dus het middelste gedeelte nu rest ons nog alleen het onderste level en de boottocht.

Eerst even luchen en daarna gaan we lopend de trappen af richting de rivier. Vanaf hier beneden heb je ook weer een prachtig uitzicht op het donderende geweld. Montse wil wel op de tassen passen dus gaan wij verder zonder al te veel bagage om zo uit te komen bij boot. We hebben inmiddels een zwemvest en een waterdichte tas gekregen zodat je je waardevolle spullen waterdicht kan opslaan. Het is allemaal zeer goed geregeld en als snel zitten we aan boord van een grote zodiac die ons dus tot onder de watervallen zal brengen. Eerst dobberen we wat zodat iedereen mooie foto’s kan maken en dan wordt verzocht om je waardevolle niet waterdichte spullen op te bergen en wordt er gas gegeven en varen we met een rotgang de waterval in.
WAUW wat een ervaring. Je wordt zeiknat maar als je de kans krijgt om omhoog te kijken raak je echt wel heel diep onder de indruk van dit watergeweld. De boot vaart er weer onderuit en we gaan naar een ander gedeelte om ook daar weer met volle gang er in te gaan. Als we er weer uit zijn en de bootmeneer vraagt of we nog een keer willen gillen we met z’n allen JAAAAAAAA en hup daar gaan we weer. WAT EEN PRACHTIGE ERVARING!

Als de adrenaline weer een beetje gezakt is gaan we terug naar Montse en ook richting de uitgang. Op de afgesproken verzamelplaats blijk Wolter, onze oudste medereiziger zoek te zijn. Wat is nu wijsheid; gokken dat hij al bij de uitgang is of nog even een rondje lopen in het park. We splitsen op, een aantal gaat met het busje mee naar de uitgang en een aantal gaan lopen naar de uitgangen kijken of ze hem onderweg zien. Hij blijkt toch bij de uitgang te zijn maar ja voordat nu weer iedereen er is duurt het nog wel een klein uurtje dus wachten maar weer. Ach ja wie wil reizen moet geduldig zijn en dat wordt vandaag wel weer bevestigd want als we net de grens naar Brazilië over zijn stopt ons busje er mee en is het niet meer aan de praat te krijgen dus maar weer wachten……….ook dit lost zich weer op en zo’n twee uur later dan gepland liggen we dan toch in het zwembad en zijn de cocktails besteld. Wolter geeft een rondje om het goed te maken: de schat!

Nog meer watervallen!

Foz de Iguazu, 24-1-2016

Je kan de watervallen dus van twee kanten bezoeken; de Argentijnse kant, dat hebben we gisteren gedaan, en de Braziliaanse kant. Vandaag dus de Braziliaanse kant hier heb je meer overzicht van het geheel maar als je helemaal een overzicht wilt hebben dan moet je een helicopter vlucht maken en dat gaan we doen. We zorgen dat we bij de opening van het kantoortje aanwezig zijn dan hoeven we niet zo lang te wachten en dat klopt ook want na een half uurtje zijn we al aan de beurt. We lopen met een aantal mannen met koptelefoons op mee naar buiten, de een regelt de linker ingang van de helikopter de ander de rechterkant en de derde is alles aan het filmen. Je waait uit je hemd en kan elkaar even niet meer verstaan maar met gebaren wordt duidelijk dat Riet, Jan en ik naar de linkerkant mogen en dat is mooi want dan kom je dus voorin te zitten. We hebben een vrouwelijke piloot die ons breed lachend verwelkomd en voor we het weten zoeven we omhoog richting watervallen. Om je heen zie je alleen het groen van de bomen en heeeeeel in de verte stijgt er een witte damp op uit die groene massa en daar zijn de watervallen. Je zie ook mooi het verloop van de rivier zowel naar de watervallen toe als er vanaf. Als de watervallen goed in het zicht zijn wordt ik toch wel even heel blij en dankbaar van binnen…..dat ik dit mag meemaken wauw…..wat is dit mooi! Je hebt inderdaad een goed overzicht over de ruim 200 watervallen met een breedte van 2,7 km. Ze vallen tot 82 meter naar beneden. De helicopter maakt een aantal bochten zodat je ze van alle kanten kan bekijken. Gelukkig maakt Jan foto’s zodat ik het allemaal op mijn eigen harde schijf kan vastleggen. Diep onder de indruk vliegen we al weer veel te snel terug naar het heliplatform waar alweer een nieuwe groep staat te wachten. Uiteraard is ook het mannetje met het filmapparaat weer snel bij de helikopter en moet er nog even een groeps foto gemaakt worden. Uiteraard kopen we het filmpje en de foto’s en gaan we thuis alles nog even opnieuw beleven.

Nu rest ons alleen het wandelpad in het park nog met zo’n zeven uitkijk plateaus en ook hier is het weer dik genieten. Je krijgt er echt geen genoeg van alhoewel het aan deze kant van de watervallen wel veel drukker is dan waar we gisteren waren. Het wandelpad is niet zo heel breed en iedereen wil natuurlijk het mooiste zicht hebben. Je eindigt heel dicht bij een hele heftige waterval en hier zie je nog een keer hoe waanzinnig veel water er tegelijk naar beneden komt. Na ruim een uur gedaan te hebben over het wandelpad van 1,2 km nemen we toch maar afscheid van het geheel en gaan we lunchen en weer in de bus voor het vervolg van de reis. We moeten nog ruim 6 uur rijden en zijn pas ’s avonds om half 12 bij ons hotel in Dourades. Onderweg is de klok nog een uur terug gegaan dus iedereen ligt voor pampus en zeker de jongens die na het eten ook nog even aan de whiskey hebben gezeten!

Het is nu half acht ’s ochtends en om 10 uur vertrekken we weer voor het vervolg naar Bonito; nog vier uur rijden. Het is nu 22 graden buiten maar dat zal nog wel fors gaan oplopen.

Stoere Gaucho’s

Bonito, 26-1-2016

Na een ruime week onderweg te zijn, zijn we blij dat we naar Bonito gaan want hier kunnen we lekker een beetje relaxen. Niet dat we dat nu niet doen maar gewoon even een middagje niets doen is ook wel even lekker. Helaas mislukt dit grandioos!

We zijn ’s avonds om half 12 in Dourades; van slapen komt nog even niets want dat waren we in de bus aan het doen. Gelukkig hebben we nog een fles wijn en een goede wifi verbinding en kan ik het verhaal van Iguazu afmaken.
De andere morgen rijden we om 10 uur weg richting Bonito. Vier uurtjes rijden door een gecultiveerd landschap met weer voornamelijk sojavelden. Wel liefelijk om te zien maar als er uiteindelijk meer bomen komen wordt het wat afwisselender. Als we net in het zwembad liggen horen we dat er op het terrein tegenover het hotel een rodeo gaande is: weg rust!
We kleden ons snel om en gaan met een clubje naar de overkant. Een speaker schalt over het terrein en om de paar tellen snelt een gaucho met een lasso achter een losgelaten stier aan de rodeo in. De omroeper maakt het extra spectaculair al versta je er helemaal niets van. De lasso moet minstens 10 meter van de stier om de horens heen geworpen worden voordat de stier aan het einde van de rodeo is. Er zijn teams van vijf man en iedereen moet 5 keer de piste in. Er staan her en der ook wat kleine houten stierjes waar stoer uitziende kleine jongetjes driftig aan het oefenen zijn. We lopen langzaam om het terrein heen om zo een goed beeld te krijgen en de sfeer te proeven. Overal staan grote range rovers en van die auto’s met laadbakjes. De gaucho’s laten zich makkelijk fotograferen en we gaan zelfs met een hele familie op de foto! Het is bloedheet en we gaan lekker in de schaduw zitten met een biertje….of twee. Wat een leuke ervaring weer. Om acht uur begint er een feestavond met live muziek en we besluiten om vroeg te gaan eten zodat we dat ook nog even mee kunnen pikken.
Tegen tienen zijn we weer op het terrein maar de muziek is een beetje eentonig zodat Jan en ik al snel besluiten dat het er wel klaar mee zijn voor vandaag.

We liggen even een paar uurtjes bij het zwembad alvorens we vertrekken voor de snorkelexcursie. De rivieren hier zijn uitzonderlijk helder en daar profiteert men van door allerlei excursies te organiseren. We worden in een wetsuit gehesen, krijgen een zwemvest om en kunnen in het zwembadje even de snorkels uitproberen. Het is zo’n 500 meter lopen naar het begin van de rivier over aangelegde houten looppaden door de jungle. De natuur is prachtig en je hoort en ziet van alles maar we moeten door lopen dus geen tijd voor foto’s. Als ze zeggen dat het water helder is dan denk je; ja ja helder water nou geloof mij nu maar het water was net zo helder als in een aquarium en zo voelt het ook als je eenmaal met je snorkel op erin ligt. Wauw wat mooi. Grote vissen zwemmen traag in de rondte en zijn al helemaal gewend aan die zwarte orka’s die te water gaan. Het water is kouder dan verwacht vandaar waarschijnlijk ook de wetsuit want we gaan zo’n 900 meter al snorkelend de rivier af. De gids voorop en wij twee meter achter elkaar in een lange polonaise er achteraan. Het is prachtig en ik ben blij met mijn onderwatercamera die nu goed van pas komt.

Na deze prachtige tocht gaan we nog even lekker lunchen en dan rijden we weer terug naar het hotel waar we om half 6 een soort high tea hebben wat ons aangeboden wordt door het hotel. Het kan niet op maar bij ons gaat nu echt het lampje uit…….de man met de hamer slaat toe! We liggen nog voor achten in bed en binnen twee tellen zijn we beide in slaap.

Voordat de wekker om zes uur afloopt zijn we beide weer wakker na een lekkere lange nacht zodat we er weer helemaal zin in hebben. We gaan vanmorgen Ara’s zoeken in de jungle. Een leuke excursie in een prachtige omgeving. Deze rood gekleurde ara’s zijn van de kop tot de staart bijna een meter lang en leven in paren in dit gebied. Er kan geen garantie gegeven worden dat we ze te zien krijgen maar als we op het uitkijk platform staan zien we meteen een paartje overvliegen en al snel zien we er meer. Jemig wat een geluk! Plots vliegt er ook een reuze toekan over en zijn we allemaal diep onder de indruk van de pracht van de natuur. Het is niet zo’n lange wandeling die we moeten maken maar het is meer dan de moeite waard.

We zijn inmiddels weer in het hotel en maken ons gereed voor de tocht naar de Pantanal. We vertrekken om 12 uur zodat we pas tegen vijven daar aankomen voordat we met een open truck vervoert gaan worden naar de Fazenda; de boerderij waar we drie nachten gaan logeren.

Pantanal deel 1

Pantanal, 28-1-2016

We vertrekken om 12 uur uit Bonito richting het Pantanal. Na zo’n vier uur rijden zijn we bij de truck die ons naar de fazenda zal brengen. In het midden van de truck staat een bank zodat er zes de ene en zes op de andere kant uitzicht hebben. Het is een eindeloze dirt road en we hobbelen een behoorlijke tijd door. Als we een bord tegenkomen dat het nog 12 km naar de fazenda is begint de mooie natuur pas echt. Het Pantanal is het grootste drasland gebied ter wereld en is zo’n 150.000 vierkante km groot en er komen zo’n 650 vogelsoorten voor. Wij gaan er maar een klein deel van zien……..
We zien tijdens deze 12 km al waanzinnig veel vogels en het is een prachtige rit. Na het inchecken gaan we snel even naar het zwembad voor het eten; niet dat het afkoelt maar het is wel even lekker.
Het wordt een gezellige avond met een wijntje, muziek en een potje poolbiljart. Eigenlijk wordt het veel te laat want we moeten alweer om 6 uur op!

We zijn voor de wekker wakker met een houten hoofd maar hebben er wel zin in. We gaan kayakken. Jan, Riet en ik gaan in een kayak. Ik mag in het midden en hoef niets te doen….is dat even lekker. Ik hoor Jan al snel puffen achter me en omdat we met z’n drieën zitten schiet het tegen de stroom in niet zo erg op en worden we door iedereen ingehaald. De ijsvogels zitten te schreeuwen op de takken maar ik ben de enige in de boot die hier van geniet. We zien kaaimannen op de kant liggen en Capibara’s lopen. Soms stroomt het niet zo snel en hebben ook Jan en Riet even oog voor het moois om ons heen. Je kan heel goed alle wortels van de bomen zien en dat ziet er af en toe erg creatief uit. Als we bij een enorme stroomversnelling komen heeft Jan inmiddels zoveel kramp in zijn benen dat we even langs de kant tussen de boomwortels gaan hangen. De kramp wordt er niet minder van dus besluiten we om terug te gaan. Nu gaat het een stuk relaxter omdat we stroomafwaarts varen en hoeft er alleen een beetje gestuurd te worden. De stilte is enorm met alleen de geluiden van de natuur; met name vogels maar we horen ook apen brullen, helaas krijgen we ze niet te zien. Plots zien we twee otterhoofdjes boven water komen; wauw. Ze kijken ons recht aan en duiken snel weer onder maar zijn toch wel nieuwsgierig en laten zich nog een aantal keren zien. Gelukkig voor Jan komt de steiger weer in zicht. Ik mag eerst uit de boot, dan Riet en Jan gaat als laatste maar ja zo’n kayak is nogal onstabiel……en ja hoor plons daar gaat Jan. Natuurlijk lachen we niet (hahahhaha) en helpen we hem snel op de kant! Na ongveer een kwartier komt de rest terug en die hebben ook genoeg beleefd want de kayak van Huub en Hans is midden in de rivier gekapseist; weg kamer sleutel en dag fototoestel!
Iedereen is helemaal lek gestoken door de muggen ook al heb je je helemaal ingesmeert met deet. Degene met een zwart t-shirt aan hebben het ergste te verduren gehad; het levert een paar spectaculaire rug foto’s op!

We hebben hier een soort all inclusief want we zitten ver van de bewoonde wereld. We hebben wel gewoon electriciteit, warm water en wifi; toch wel bijzonder hoor.
Om 12 uur wordt de lunch geserveerd en daarna is het verplicht siesta houden en gaan we om 5 uur pas weer op stap. Het is vandaag een beetje bewolkt en dat is wel lekker maar toch is het nog zo’n 35 graden. Wij negeren de siesta en gaan samen even een stukje lopen. Je wordt echt gek van al die prachtige vogels en de diversiteit is enorm. We zullen thuis echt op zoek moeten naar een boek zodat we ze allemaal kunnen determineren!
Het landschap is heel gevarieerd. Er zijn open stukken met gras afgewisseld met verschillende soorten bomen, er zijn waterpoeltjes en tussen door stromen riviertjes. Bij de riviertjes en waterpoeltjes zie je de meeste vogels.

Om vier uur hebben we een korte informatie bijeenkomst met een aantal dia’s over de Pantanal. Het is een interessant verhaal en we worden er weer wat wijzer van.
Om vijf uur vertrekken we in de truck met z’n zessen voor onze avond safari. We rijden in een heel rustig tempo soms over een zandweg en dan weer tussen de bomen door. Het is nog veel te warm voor de beesten en we zien er dan ook geen. Uiteraard weer wel vogels en het mooiste moment is als we de blauwe ara’s zien. WAUW; voor mij echt de mooiste vogel die ik ooit gezien hebt in het wild. Ze zitten met een aantal op een hek vlak bij de koeien en laten zich mooi fotograferen.
Tsjonge wat voel ik me bevoorrecht dat ik dit allemaal mag mee maken!
De zon gaat prachtig gekleurd onder en dan barsten de formule 1 kikkertjes los. Het is echt geen gehoor en als je je ogen dicht doet denk je dat je op Francorchamps zit! Leuk.
Stefan, onze benjamin van de groep die steeds weer voor een vrolijke noot zorgt, wilde graag voorin de jeep/truck zitten en wordt nu gebruikt als hekken opener en sluiter. Het grapje is steeds dat de chauffeur hem dan hartelijk groet en net doet of hij weg wil rijden…hahaha . Zo nu heb ik tenminste een fles wijn verdiend 🙂 !

Rob en de gids gaan nog even op zoek of ze het formule 1 kikkertje kunnen vinden maar helaas. Inmiddels begint het al aardig donker te worden en krijgt Rob een groot zoeklicht om zo te kijken of we nog een jaguar kunnen spotten. Zijn ogen zouden moeten oplichten door het licht maar helaas hij wordt niet gespot. Wel vliegt er een enorme witte uil weg die we goed kunnen zien en later zien we in een plasje nog een baby kaaiman. De gids is niet te beroerd en haalt hem even op voor ons zodat we hem van dicht bij kunnen zien en even kunnen aanraken. Dat waarschijlijk de moeder in de buurt is daar wordt hij niet echt bang van maar wij kijken toch maar even goed in het rond wij hebben geen idee hoe we thuis moeten komen!

Deze avond geen festijn maar allemaal moe en voldaan redelijk vroeg naar bed.

Na het ontbijt staat voor ons groepje de wandeling op het programma. We sproeien ons weer helemaal in met deet en gaan met twee gidsen op pad. Het is pas half acht maar al bloody hot en het zweet gutst dan ook binnen de kortste keren van ons lichaam af. Nu even geen wolken en dat is een beetje jammer. Ook voor de dieren is het te heet en ze laten zich dan ook niet zien. Het enige wat we zien is een een zeer bewegelijk groen slangetje en een heleboel sporen van allerlei verschillende dieren. Toch is het een mooie wandeling en zijn we na twee uur weer terug bij de fazenda. Vanmiddag gaan we paardrijden; ik ben benieuwd.

Pantanal deel 2

Paraty, 30-1-2016

Paardrijden dus! Om vijf uur in de middag, als het niet meer zo erg heet is, gaan we paardrijden. We gaan naar de kraal waar de paarden al gezadeld gereed staan. Marcelo schat in wat voor jou het beste paard is. Jan krijgt een echt mannen paard; een hele grote. Ik krijg gelukkig een iets minder grote en met behulp van een opstapje kom ik er ook redelijk makkelijk op. Als ik eenmaal in het zadel zit is mijn grootste angst meteen verdwenen en na een tijdje durf ik me zelfs te bewegen. Eigenlijk is het een makkie 🙂
We sjokken de kraal uit en gaan het veld in. Marcelo voorop en onze paarden er braaf achter aan. Je hoeft niets te doen want die beesten zijn natuurlijk gewend om toeristen te vervoeren maar soms denkt het paard dat hij onder de struiken door kan, en dat kan hij ook, maar jij niet dus moet je toch even bijsturen. We krijgen na verloop van tijd allemaal weer wat praatjes dus wordt het een gezellige rit. De natuur blijft hier prachtig mooi, dan weer loop je over een open veld en dan weer tussen de bomen. Ook komen we tussen de koeien terecht want de fazenda waar we logeren is een werkend boeren bedrijf. Er zijn zo’n 40 gaucho’s in dienst en er lopen zo’n 3000 koeien rond. Deze koeien worden alleen voor het vlees gehouden en dwalen hele dagen rond op het enorme perceel rond de boerderij. Het zijn prachtige beesten; het zijn zeeboe’s en hebben een bult vlak achter de kop. Ze zijn ooit geimporteerd uit India maar wij hebben dit soort koeien ook in Afrika gezien. Ook zien we de grote witte jabiru met een spanwijdte van ca. 2 meter en als ze opstijgen is dat eht een waanzinnig mooi gezicht. Deze vogel is het nationale symbool van de Pantanal. Wit met een rode kraag en een zwarte kop!
We lopen zo’n twee uur met af en toe een stop voor wat uitleg over de natuur en het boerenbedrijf. Als we terug zijn, zijn we helemaal blij en gaan we gezellig aan de borrel. We zijn vanavond alleen met onze groep dus we kunnen ons helemaal uitleven!

Op de laatste morgen zouden we gaan piranha vissen maar we hadden al begrepen van het andere groepje dat dat eigenlijk een beetje saai is. We hebben wel al prianha’s gegeten dus vinden we het alternatief wat geboden wordt om een boottochtje te gaan maken een goed idee. Om half acht zitten we dus met een zwemvest aan in de boot en gaan we tocht maken over de rivier. We gaan de andere kant op dan waar we gekayakt hebben dus is het allemaal weer nieuw. Als we net weg zijn zien we een kaaiman met een enorme vis in zijn bek. Wauw dat is gaaf. Marcelo probeert de boot zo dicht mogelijk bij de kaaiman te krijgen maar hij beweegt zich helemaal niet meer. We gaan maar snel weg zodat hij zijn prooi kan verorberen. De hoeveelheid ijsvogeltjes die we zien zijn niet meer te tellen. Jan maakt er prachtige foto’s van zodat we thuis ook nog kunnen genieten. We zijn drie uur onderweg maar het had nog wel veel langer mogen duren. Tjonge wat jammer dat we vandaag vertrekken maar ja een nieuw avontuur wacht al weer op ons in Paraty. Om half 2 vertrekken we met de truck en hobbelen we zo’n anderhalf uur over de slechte weg richting bus. Onderweg komen we nog een keer vast te zitten maar de auto met de koffers kan ons er gelukkig uittrekken. Ook zien we nog rode ara’s in de bomen dus nog even gauw uit de truck voor een laatste foto. De lucht om ons heen kleurt langzaam zwart en in de verte zie we het al regenen. Wij komen droog in de bus en gaan opweg voor een vier uur durende rit naar Campo Grande. Hier gaan we alleen maar overnachten en dan morgen met het vliegtuig een binnenlandse vlucht van 2 uur naar Sao Paulo en dan nog 4 uur naar Paraty. Je beseft nu pas hoe waanzinnig groot dit land is!

Nog een keer onder de waterval!

Ponta Negra, 1-2-2016

Vanuit het vliegtuig zien we de miljoenen stad Sao Paulo liggen. Tjeetje zeg wat een waanzinnig geheel, 11 miljoen mensen op een kluitje nou zeg maar rustig kluit! Ik ben blij dat we de stad niet in hoeven en dat ons busje er redelijk makkelijk omheen komt en we snel op weg gaan naar onze volgende bestemming: Paraty. De vegetatie is ineens enorm anders. Het is nu heuvel/bergachtig en enorm groen met bomen in bloei met de prachtige paarse bloemen.
Paraty is een idyllisch plaatsje tussen Sao Paulo en Rio de Janeiro met een prachtig koloniaal centrum dat genomineerd is voor de Unesco Wereld Erfgoed lijst. Het historisch centrum bestaat uitsluitend uit kinderkopjes maar dan iets groter en iets onregelmatiger maar dat weerhoudt niemand om de straat op te gaan. Het is even een culture shock vanuit de super stille Patanal naar een druk stadje waar de samba trommels hun best doen om al in de carnavals stemming te komen.Toch is het wel gezellig! De huizen zijn allemaal wit met fel gekleurde raamkozijnen en deuren. Vanwege de carnaval hangen er ook overal fel gekleurde banieren aan de gevels en dat maakt het nog eens extra kleurrijk. We lopen een tijdje rond, kijken even bij een sambaband en gaan dan lekker op een een terrasje zitten en mensen kijken. Later op de avond gaan we ook even lekker samen eten: ff niet sociaal doen!

De gids, die met ons naar Ponta Negra gaat, is precies op tijd zodat we klokslag 9 uur vertrekken. Het was even spannend of Stefan mee zou gaan want hij was vanmorgen pas om half 6 terug uit de stad en hij ruikt nog enigzins naar alcohol maar hij laat zich niet kennen en komt aangesneld. We moeten de lijnbus halen van half 10 dus op naar het busstation. We gaan een tweedaagse trekking maken naar een afgelegen strandje en moeten dus vanalles mee sjouwen en dat valt niet helemaal mee met deze hitte. De rit naar het beginpunt is al prachtig maar als we daar zijn begint meteen het echte werk en is het even niet meer genieten. Allemachtig wat is dit afzien. Van nul af meteen stijl omhoog met soms geen begroeiing dus volop in de brandende zon. In de schaduw is het 35 graden…..het zweet gutst binnen de korste keren uit alle porien van je lichaam. We zien in de diepte de blauwe zee liggen en dalen gelukkig snel af naar het eerste strandje. Als we daar zijn weten we niet hoe snel we de zee in moeten. Ooooohhhh wat is dat lekker! Het is hier zeer idyllisch met allerlei bamboe huisjes maar ook een kerk en een schooltje. Er lig een heel dorp (zo’n 500 inwoners) verscholen in deze baai. We dobberen wat rond, drinken wat en gaan lekker lunchen. Na de lunch gaan we opweg naar het tweede baaitje. Hier wonen geen mensen en kunnen we lekker onder de bomen even siesta houden. Iedereen doet een dutje en zo laden we ons op voor het laatste stuk naar onze eindbestemming de baai van Ponta Negra. Dit laatste stuk is nog meer killing dan het eerste.Het stijgen is alleen maar in de volle zon en het dalen is over grote keien en gladde stukken. Het kon bijna niet uitblijven dat er iemand zijn enkel zou verzwikken en ja hoor Jos is de ongelukkige. Hij draagt zijn fototoestel om zijn nek en dat is meestal niet handig bij zo’n afdaling. Gelukkig zijn we dicht bij een riviertje zodat hij daar zijn enkel even lekker kan koelen. Wij gaan via een wiebelig hang bruggetje verder opweg naar een heerlijke koele waterval. Hier plonzen de meeste zo het water in met kleren en al want alles is toch al nat. Het water is bezaaid met keien dus het is niet echt makkelijk om elegant bij de waterval te komen maar dat mag de pret niet drukken. De gids doet voor hoe je moet gaan staan om zo optimaal mogelijk van de waterval te profiteren en dat is gewoon er helemaal in gaan staan. Heerlijk! Normaal gesproken ben ik niet zo van het koude water maar nu ga ik ook echt even onder het gekletter staan; dit is genieten.

Het is na de waterval ongeveer nog een kwartier lopen naar Ponta Negra (een nederzetting van zo’n 50 gezinnen) en ook dit ziet er van boven zeer idyllisch uit. Bovenaan, met uitzicht op het strand, drinken we eerst een koud biertje omdat we dat echt wel verdiend hebben vinden we en dan nog het laatste stukje. We worden hartelijk ontvangen door de eigenaar van de huisjes waar we logeren en na nog een paar biertjes gaan we lekker douchen in het huisje voordat we om acht uur gaan eten. Er is hier nauwelijks electriciteit en zeker geen wifi dus dat is even onwennig 😉
De huisjes zijn super eenvoudig maar dat is voldoende, geen airco maar alle ramen kunnen open en omdat we wat hoger zitten waait het even lekker door. We eten bij kaarslicht in een volledig donkere baai onder een sterrenhemel zo mooi. Om half 10 kakt iedereen in en gaan we lekker slapen.

Stefan en Hans zijn onze bikkels en gaan ’s morgens om acht uur al weer op stap met de gids naar nog een waterval. Twee uur heen en twee uur terug en volgens de gids twee keer zo zwaar als gisteren. Nou wij gaan lekker op het strand liggen, beetje zwemmen en een beetje chillen het is wel goed.
Ze zijn tegen half 2 pas terug en helemaal op en wij inmiddels behoorlijk verbrand; ach ja…..
Lekker lunchen met elkaar en dan tegen drieën in een klein bootje richting de bus. Zo’n twintig minuten varen met een mooi uitzicht op de kust. Het is hier zo mooi. Helemaal groen met palm- en andere bomen en grote rotsblokken voor de kust. Op de achtergrond liggen de bergen.
We komen uit in een natuurlijk haventje in een soort vakantiepark voor de rijkere Brazilianen. We vergapen ons even aan de enorme huizen maar concluderen dan dat die mensen waar we vandaan komen in hun houten hutjes midden in de natuur misschien wel net zo gelukkig zijn.

Ilha Grande

Rio de Janeiro, 6-2-2016

De laatste ochtend in Paraty brengen we al winkelend door. Eerst naar de gewone winkeltjes en dan naar het toeristische deel. Na de middag rijden we in ca. 2 uur naar de haven van Angro dos Reis. Hier stappen we op de boot naar het volgende paradijs: Ilha Grande, een ritje van ca. een half uur. Twee keer 300 pk dus dat wil wel. Het eiland is helemaal begroeid met palmbomen en andere prachtige vegetatie en er zijn witte stranden en kristalhelder water. Het was is vroeger tijden een schuilplaats voor piraten, een leprakolonie en tot de begin jaren negentig bevond zich hier een gevangenis voor zware criminelen. Mede hierdoor is een groot deel van het regenwoud onaangetast gebleven. Mede door dit laatste beslissen we om gewoon even lekker vakantie te gaan houden en helemaal niets te gaan doen. Lekker chillen bij het zwembad, af en toe een wandelingetje en gezellig een biertje drinken met de rest van de groep. Dus einde verhaal…….! Neeeeeee natuurlijk niet want na een dag chillen willen we wel weer een beetje actie. We huren met z’n tienen een boot en gaan een hele dag met deze nogal oude maar zeer authentieke houten boot varen. Om tien uur vertrekken we en gaan eerst langs de ijsboot want de drank moet natuurlijk wel koud staan. Het wordt een zeeeeer gezellige dolle dag. Af en toe gaat het anker uit en duiken we massaal het water in met of zonder snorkel. Het is inderdaad heel helder water en er zwemmen mooie visjes rondt. Montse heeft voor hapjes gezorgd en dat wordt zeer gewaardeerd. Zo rond twee uur zijn we bij een baai met restaurantjes en gaan we even lunchen. De drank voorraad slinkt maar de stemming stijgt en iedereen heeft het naar zijn zin! Dionne geeft onderhand een interview aan een journalist van de Telegraaf over het Zika-virus. Hij vraagt ook om een groepsfoto van ons en dat wordt een prachtig vrolijk plaatje. Dus zaterdag komen we in de krant!

Vanmorgen zijn we vertrokken van het eiland naar Rio, een reis van zo’n 3 uur en inmiddels zijn we dus in Rio de Janeiro en hebben we vanmiddag al langs het beroemde strand van Copacabana gelopen, de Suikerbroodberg bezocht en de eerste carnavalsoptocht gescoord.

Niet zo’n actief verhaal deze keer maar na bijna drie weken was het wel errug lekker om even helemaal niets te doen!

Favela’s

Rio de Janeiro, 6-2-2016

Even weg uit het carnavals gedruis dus heb ik even tijd om de excursie van vanmorgen naar de favela te beschrijven. Stipt om negen uur staat er een gids klaar die ons mee gaat nemen naar de favela’s van Rio. Volgens de site van Buitenlandse zaken kan je deze wijken beter niet bezoeken omdat ze zeer gevaarlijk zijn maar wij nemen de gok…..nee hoor zo simpel is het niet; de organisatie waarmee we gaan organiseren deze excursie al jaren en zij garanderen dat het veilig is als je onder hun begeleiding de zgn. gepacificeerde favela’s in gaat!

Het woord favela beschrijft een stedelijk gebied met een lage levensstandaard en waar de bewoners van lage inkomens moeten rondkomen. Vaak wordt de term gebruikt om een typische Braziliaanse krottenwijk te beschrijven. Hoewel de meeste huizen van steen zijn gebouwd, zijn er ook huizen gebouwd van bijeengesprokkeld hout, (gestolen) verkeersborden en andere materialen. Officieel is een favela een stedelijk gebied waar de huizen clandestien gebouwd zijn. Brazilië kent een wet die bepaalt dat zodra een bouwsel een dak heeft het een huis is; en huizen mogen niet verwijderd worden. De huizen zijn te bereiken door trapjes en steegjes tussen de huizen door, nauwelijks breed genoeg om er bijvoorbeeld met een paraplu door heen te lopen. Deze wijken zijn al jaren oud en altijd zeer gevaarlijk geweest vanwege de drugshandel en de daarbij behorende criminaliteit.
Een paar jaar geleden is de overheid zich er mee is gaan bemoeien (met het oog op de Olympische spelen en het WK voetbal) om favela’s te pacificeren en te ontdoen van drugshandel en criminaliteit. Sindsdien is er veel verbeterd. De mensen die hier wonen verdienen zo’n 800 Reals per maand (ca. 200 euro) en dat is dus te zien.

We gaan in een busje op weg naar de eerste favela. Dit is een kleintje waar zo’n 3000 mensen wonen. In heel Rio leven zo’n 20 % van de mensen in dit soort sloppenwijken. Via een smal steegje komen we meteen tussen de woningen terecht. Sommige huizen en delen van de wijk zien er redelijk uit maar over het algemeen is het armoedig, vuil, kapot, stinkt het en ben je dankbaar dat je hier niet geboren bent. We maken dus een wandeling door de smalle steegjes, kopen een souveniertje voor het goede doel en gaan dan op weg naar de volgende favela. Dit wordt Rocinha de grootste favela van Rio de Janeiro en van Zuid-Amerika zegt men. Hier wonen nu ca. 350.000 mensen en het is hier wel heel druk op straat. Er zijn maar drie doorgaande wegen en voor de rest zijn er hier ook alleen maar trappen, gangetjes en ander kruip door sluip door stukken.

Er zijn allemaal winkeltjes en kraampjes waar van alles verkocht wordt en het vuil ligt hoog opgestapeld op de meeste plekken. Wat ook een bezienswaardigheid op zich is dat zijn de stroomdraden die overal hangen en van de electriciteitspalen worden afgetapt.
We maken drie stops om een beetje een idee te krijgen; bij een stop hebben we een prachtig uitzicht over het geheel. De gids raakt niet uitverteld en alles is even interessant. Ik ga thuis alles nog eens goed na lezen op Wikipedia en kijken naar de film Cidade de Deus die zich hier afspeelt.
Ik vond het een indrukwekkende excursie!
Op de terugweg komen we in een enorme file terecht vanwege de optocht op Copacabana; tsja het hoort er allemaal bij!
Stefan en een aantal andere gaan hier de bus uit om zich in feestgedruis onder te dompelen. Wij rijden nog even mee terug naar het hotel om eerst even het fototoestel weer veilig thuis te krijgen en gaan daarna meteen op pad want wij willen ook achter een bloco aan!

Christus in beeld

Rio de Janeiro, 7-2-2016

Voordat we achter de bloco aan kunnen (een bloco is een optocht met een muziekband voorop en daarachter een menigte mensen die verkleed zijn en al dansend op de muziek meelopen) moeten we eerst iets kopen om er ook een beetje carnavalesk uit te zien. Gelukkig zijn er overal op straat verkopers die van alles aanbieden. We kiezen een bloemenkrans omdat dat het minst warm is op je hoofd. Dat verkleden is ook relatief hier want de mensen zijn zo min mogelijk aangekleed dus is alleen wat op je hoofd al voldoende. We sluiten aan bij de bloco en proberen al samba dansend mee te lopen; pffffff!
Het is erg leuk maar na een paar honderd meter houden we het toch maar voor gezien en zoeken we een terrasje om wat te eten en te drinken.

’s Avonds gaan we met de taxi naar Ipanema waar de grootste bloco van de stad op deze dag moet zijn. Ipanema is het volgende strand na Copacabana. We zijn met 12 dus moeten we met verschillende taxi’s en dat is dan weer lastig. We spreken af op het grote plein, wat we op advies van de eerste taxichauffeur doen. De eerste twee taxi’s stoppen aan de zijkant van het plein maar de derde taxi neemt een ander punt…..het duurt dus even voordat we elkaar gevonden hebben! Op deze bloco komen zo’n 90.000 mensen af dus ja het is een beetje druk….ahum! Wat een massa en wat een gave sfeer. Het valt niet mee om uit te vinden waar de optocht begint en aan de mensen die we het vragen krijgen we steeds een ander antwoord. Als we een tijdje in de menigte gestaan hebben en een biertje mee gedronken hebben gaan we toch maar naar de straat achter de hoofdstraat om uit te vinden waar we moeten zijn. Sommige mensen zijn echt heel mooi verkleed en andere heel komisch. Van die stoere/mooie mannen met ontbloot bovenlijf die dan roze konijnen oortjes op hun hoofd hebben; hilarisch. Het is echt genieten en overal waar je kijkt beweegt het en hebben mensen lol. Uiteindelijk vinden we de juiste plek en voordat we het weten komt de optocht er aan. Dionne is nogal van de selfies en als mensen dat zien komen ze gewoon bij ons staan, ze spreken ons aan en willen dan met ons op de foto; errug leuk! De meute swingt voorbij en onze Limburgers kunnen het niet laten en gaan met de stroom mee achter de muziek aan. Wij, wat nuchterder, gaan gezellig met elkaar wat eten en napraten over alles wat we hebben gezien.

Zondagochtend om kwart voor acht staat er weer een nieuwe gids klaar voor een stadstour. Ik moet zeggen dat ik me niet echt helemaal lekker voel; ik geloof dat ze dat een kater noemen!
Maar goed we gaan op weg naar de berg Corcovado waar het grote Christusbeeld staat. Deze berg is zo’n 780 meter hoog en het laatste stukje is erg stijl. Onze busje mag tot halverwege en daar moeten we over op speciale busjes zodat het boven op de berg geen zooitje wordt met te veel auto’s. Je kan ook met een treintje naar boven maar daar is altijd een hele lange wachttijd voor en dat is een beetje zonde van de tijd. Op het eindpunt van het busje kan je nog kiezen om het laatste stukje met de lift te gaan of met trappen. Wij gaan met de trappen omhoog en staan we ineens op deze wereldberoemde plek. Wauw! Het beeld is 30 meter en 3 cm hoog exclusief de sokkel waar hij op staat. Het beeld is ook beplakt met allemaal speksteen stukjes dat ze kunnen vervangen als het door de weersinvloeden is weggesleten. Zo blijft het beeld altijd in goede staat. Het is indrukwekkend en het verrassende vind ik de tekening van het hoofd. Gewoon een mooie markante kop in plaats van zo’n gladde rond hoofd dat je vaak ziet bij dit soort beelden.
Het is er natuurlijk vreselijk druk en dat is altijd zo jammer maar ja elke toerist in Rio wil hier natuurlijk geweest zijn. Helaas hangt er veel lage bewolking en hebben we voor het eerst deze vakantie een beetje pech en geen mooi uitzicht. Af en toe verdwijnen de wolken een beetje en heb je prachtig uitzicht over de omgeving. Na een half uur hebben we het wel gezien en dalen we weer af om onze (na)dorst te lessen. Als we hier zitten verdwijnt ook het beeld in de mist en zijn we toch wel heel blij dat we vroeg opgestaan zijn en het beeld in zijn volle glorie gezien hebben.

Als tweede bezoeken we het Maracanã stadion (officiële naam: Estádio Jornalista Mário Filho). Dit stadion is een van de grootste voetbalstadions ter wereld met nu nog 80.000 plaatsen. Oorspronkelijk had het een capaciteit van 183.000 plaatsen maar uit veiligheidsoverwegingen heeft men op een gegeven moment besloten om het te verbouwen met alleen zitplaatsen. In dit stadion zal ook de opening van de Olympische spelen plaats gaan vinden. Helaas mogen we er niet in en voor op het plein is het erg heet dus snel weer in de bus op weg naar een heel bijzondere kathedraal. Brazilië is een nogal traditioneel katholiek land maar toch staan ze best open voor vernieuwingen en dat komt in deze (nieuwe) kathedraal tot uiting.
De kathedraal is ontworpen door Edgar Fonceca en gebouwd tussen 1964 en 1979. Ze heeft een externe diameter van 106 meter en een interne diameter van 96 meter. Kenmerkend voor het gebouw zijn de vier kleurige glas-in-betonvensters van elk 64 meter hoog die over de gehele hoogte van de kerk doorlopen. In het plafond worden deze vensters verbonden door een lichtend kruis. De kerk heeft een vrijstaande klokkentoren. De kerk biedt plaats aan 20.000 mensen.
Door het ontwerp is het altijd koel in de kerk maar of het mooi is? Het is wel bijzonder. Inmiddels is het tijd geworden om te gaan lunchen, dit doen we in een restaurant waar vroeger, toen Rio nog de hoofdstad was, de regeringsleden altijd gingen lunchen. Wij vinden het een lawaaierig geheel waar het ernstig naar urine ruikt maar dat zal wel door het Carnaval komen. Het eten is trouwens wel lekker.

Na de lunch rijden we nog naar de wijk St. Helene die te boek staat als een beetje hippie-achtig. Wij vinden het allemaal wel best en willen eigenlijk liever allemaal terug naar het hotel om nog even te rusten voordat we ’s avonds weer op stap gaan. Het wordt dus een kort bezoekje.

’s Avonds gaan we eten in een restaurant waar ze rondlopen met spiesen waar vlees aan zit en grote messen om het bij je bord af te snijden. Je hebt een grote knijper naast je bord om het dan aan te pakken. Er zijn spiesen met vlees,met name rundvlees, en met vis. Ook zijn er karretjes waar bijv. spareribs of kip op ligt. Het is allemaal veel te lekker. Ook is er een buffet waar je salade’s, sushi, rauwe ham en nog veel meer lekkers kan halen om bij het vlees of de vis te eten. Dit is echt genieten.

Hello Bob!

Rio de Janeiro, 8-2-2016

Deze dag gaan we relaxed doorbrengen want komende nacht gaan we naar de Sambadrome en dat wordt een lange nacht! Dus op naar het strand. Op het strand van Copacabana is het ontzettend levendig en het is leuk om hier een dag door te brengen. Vanaf de boulevard liggen er slangen op het strand met kleine gaatjes erin waar water uit spuit. Dat is lekker als het zand zo heet wordt van de zon en lekker verfrissend aan je benen. Er zijn om de 50 meter tentjes waar je stoelen en parasols kan huren. Wij komen bij tentje 52 uit en bestellen wat we nodig hebben. Je moet wel je naam opgeven dus dat doet Jan: I’m Bob!

De branding is hier enorm en dat is echt wel een uitdaging hoor. Je moet je met de golf mee laten gaan maar als je timing niet goed is wordt je een heel eind mee gesleurd. Ik ga een keer samen met Stefan de zee in en je snapt het al…mijn timing is niet goed. Ik kom in een enorme golf terecht en maak een smakker op het zand en weet even niet meer wat boven of onder is. Stefan ziet het gebeuren en komt niet meer bij van het lachen (nadat hij gezien had dat het goed met me ging). Mijn broekje en boven stukje zitten helemaal vol met zand maar ik kan er zelf ook om lachen en ga meteen weer terug het water in. Als je timing wel goed is, is het echt gaaf! Zo brengen we de hele dag door met zonnen en zwemmen tot dat het tijd is om ons klaar te gaan maken voor de grand finale van onze vakantie.

Om half zes verzamelen we in de lobby van het hotel en zijn we allemaal vrolijk uitgedost. Alleen Wolter is er weer niet; hij komt op zijn gemak aangeslenterd en dacht dat we pas om zes uur weg zouden gaan; grrrrr. Wij gaan alvast lopen en Montse komt met Wolter achter ons aan. Uiteraard zijn we ruim op tijd bij de bus en duurt het best nog wel even voordat we vertrekken. We hebben een klein rugzakje gekregen met een maskertje, een energiereep en een zak met confetti en serpentines erin. Je mag zelf twee flesjes water en maximaal twee versnaperingen meenemen het terrein op.

De Sambadrome is een zevenhonderd meter lang deel van de Rua Marquês de Sapucaí dat speciaal voor de optochten van tribunes is voorzien. Elke sambaschool krijgt dan 80 minuten om door de Sambadrome te trekken. Juist deze parades worden gezien als een grote competitie tussen de verschillende wijken en Sambascholen. Elke optocht heeft dan ook een thema, en maakt gebruik van uitbundig uitgedoste danseressen en praalwagens. Aan de parades doen meer dan honderden sambascholen mee en op sommige carnavalsdagen komt het voor dat er meer dan 2 miljoen mensen participeren in alle festiviteiten. Tot zover Wikipedia!
De parade wordt gehouden van ’s avonds half 10 tot ongeveer half 6 ’s ochtends. De tribunes hebben de hele dag in de zon staan branden en het beton is bloedheet. Je moet echt ergens op zitten anders krijg je een hele warme kont. Jan en ik hadden hier allebei al rekening mee gehouden maar de andere niet. Gelukkig krijgen we een heleboel reclamemateriaal aangereikt op weg naar binnen dus hebben ook zij iets om op te zitten. Wij zitten op tribune 3 en dat is aan het begin van de straat. Deze avond komen er zes sambascholen langs die dus ieder een parade verzorgen van ruim een uur.
Op de tribunes kunnen zo’n 75.000 zitten en iedere sambaschool bestaat uit zo’n 3000 tot 3500 mensen.

Om kwart over negen komt er eerst reclame voor de Olympische Spelen. De mascotte, wat hoogwaardigheidsbekleders en een praalwagen met vlaggen e.d. binnen. Als deze voorbij zijn is het precies half 10 en barst er een enorm vuurwerk los. Wauw wat een spektakel en wat mooi om mee te maken. De eerste sambaschool maakt zijn opgang. Het is echt heel moeilijk om te beschrijven wat we allemaal te zien krijgen. Elke sambaschool heeft een thema dat ze uitbeelden en alle kostuums en praalwagens zijn daar op afgestemd. Ook heeft elke sambaschool een soort verenigingslied dat gespeeld wordt door de band en waarbij ook tekst hoort en gezongen wordt door een aantal zangers die achter de band meelopen. Dit nummer wordt dus ruim een uur lang eindeloos herhaald. Zo’n sambaband bestaat denk ik ook wel uit zo’n 100 man en er komt dus wel wat voorbij aan muziek!
Aan deze parade is ook een wedstrijd verbonden welke school dus de mooiste wagens heeft en het mooiste geheel neerzet. Op onze tribune zitten heel veel mensen die afkomstig zijn uit de buurt van de tweede sambaschool want als na het tweede vuurwerk de muziek begint barst om ons heen iedereen luid zingend los. Je wordt hier echt wel een beetje blij van en gaat vanzelf met de meute mee bewegen.
Aan het einde van elke sambaschool parade komen er een hele rits oranje vegers achter de parade aan en daar achter een hele rij veegmachines om de straat weer helemaal schoon te hebben voor de volgende school.
Als de vierde school aan de beurt is zien we in de lucht een drie tal parachutisten met lichtjes naar beneden komen. Wauw wat spectaculair want ze landen natuurlijk precies midden op straat tussen de tribunes in en krijgen een oorverdovend applaus. De praalwagens die bij deze school horen zijn werkelijk de allermooiste die we te zien krijgen. Een mannelijkbeeld dat in eerste instantie plat ligt en dan heel langzaam omhoog komt en zo hoog is als de tribunes. Aan het beeld hangen echte mensen en zo kan je een beetje inschatten hoe gigantisch groot het is. Een andere wagen heeft een zwembad waarin iemand steeds omhoog komt met zo’n flyboard aan zijn voeten. Er zijn steeds blokken van zo’n 100 mensen die anders uitgedorst zijn in de meest prachtigste kostuums en je komt echt ogen te kort. We maken super veel filmpjes om thuis nog maar eens na te kunnen genieten want het is te veel om nu te verwerken. De tijd vliegt en voor we het weten zijn we aan het einde van de vijfde sambaschool en voor ons tijd om naar huis te gaan. Ze hadden ons namelijk gewaarschuwd dat als we tot het einde zouden blijven het lang zou duren voordat we thuis zouden zijn. Het is nu half 5 en het zal best nog even duren voordat we in bed liggen. Onderweg naar huis zien we een thermometer die op 27°C staat je kan dus wel raden hoe warm het de hele nacht geweest is.

Om kwart voor negen ben ik wakker met enorme kramp in mijn rechter kuit. Te weinig gedronken en te lang gestaan! We gaan dus maar even ontbijten en daarna nog een paar uurtjes slapen. We hoeven pas om 1 uur uit te checken.
Als de koffer beneden staat opgeslagen gaan we nog even lekker naar het strand. Als we aankomen bij het tentje van nr 52 zegt het meisje: Hello Bob how are you en we schieten enorm in de lach. Dit is leuk en even later komt ook de man die ons gisteren heeft geholpen langs gelopen en hij roept ook hello Bob. Humor.

We vertrekken om half zeven naar het vliegveld en deze mooie, waanzinnige, leuke, gezellige en prachtige vakantie zit er op!