8 mei 2005

Als om half negen de bel gaat voor het ontbijt ben ik nog niet helemaal van deze wereld. Waar was ik ook al weer………. O ja….. Turkije…Zeilen…Natuur en Avontuur……We zijn vannacht om half vijf aangekomen bij de aanlegsteiger van het Pupa Yat Hotel bij Marmaris waar we opgestapt zijn op de Grandi I, een 27 meter lange zeilboot van de Zeilcruise-organisatie Tussock, die ons thuis zal zijn voor de komende zeven dagen.

Als we ’s nachts aan boord arriveren worden we welkom geheten door Kapitein Umit. Nog geen vijf minuten later heeft iedereen iets te drinken voor zijn neus en is het meteen gezellig. Kletsen, drinken en lachen dat zijn de eerste belevenissen aan boord van onze eerste Tussock reis; laten we daar nou geen hekel aan hebben! Om kwart over zes, als het al helemaal licht is vertrekken wij, samen met Bob, als laatste naar onze hut. Om zeven uur zijn we weer klaar wakker. De patrijspoorten zitten niet goed dicht en het regent pijpenstelen. Dus Jan, die onder het raam ligt, is binnen de kortste keren zeiknat. Doordat we niet helemaal nuchter naar bed gingen duurt het even voordat tot ons doordringt wat er aan de hand is. Snel pakken we wat handdoeken, draaien het raam dicht, goed dicht, en proberen nog een keer opnieuw in slaap te vallen. Dat lukt aardig maar het is dus van korte duur want zoals gezegd klinkt om half negen onverbiddelijk de bel dat het ontbijt op tafel staat. Toch maar ontbijten want het is inmiddels erg mooi weer buiten en we zijn ook heel benieuwd hoe alles en iedereen er bij daglicht uit ziet.

Het Nat-uur hebben we gehad vannacht dus kom maar op met je avontuur!

De ontbijttafel staat vol heerlijkheden. Vers fruit, tomaten, komkommer, twee soorten kaas en twee soorten vleeswaren. Er is brood, jam, honing en gelukkig; koffie, heel veel koffie! Omdat de kussens erg nat zijn geregend vannacht ontbijten we deze keer nog binnen maar de rest van de week kunnen we dat gelukkig buiten doen op het achterdek. Het is iedere ochtend een klein feestje om de dag aan zo een goed gevulde ontbijttafel te beginnen.

Na het ontbijt is het tijd voor de eerste briefing van de Kapitein. We liggen nu nog in de baai van Marmaris. Kapitein Umit stelt zijn personeel voor en verteld ons wat we vandaag gaan doen. Niet veel blijkt, althans wij niet. Wij kunnen heerlijk, op het dek, onderuit gaan liggen (of weer naar bed gaan!) en hij vaart ons richting de eerste baai waar we voor anker zullen gaan.

Er wordt vandaag niet gezeild want het waait behoorlijk hard en we hebben tegenwind. De afstand die we moeten afleggen is te lang om dat zonder motor te doen. We worden lekker “ingeslingerd” op deze eerste vaardag.

Het is een lui zooitje aan boord, iedereen ligt lekker in de zon (of op bed) te genieten van de eerste vakantiedag. In de loop van de middag is er enige activiteit te bespeuren als de kok fetarolletjes (in filodeeg) gaat klaar maken. Krant op tafel, deeg erop en met een aantal helpen we hem de rolletjes te vullen. Als de klus gedaan is verdwijnen we allemaal weer naar het achterdek.

We varen langs Rhodos en het eiland Simi en komen tegen vijven aan bij de baai van de Kreteense dadelpalmen op het schiereiland Datça. Dit schiereiland ligt op de plek waar de Middellandse zee en de Egeïsche zee samenkomen. Voor we aan land gaan drinken we eerst nog even thee. Bob Ursem (de reisbegeleider van deze themareis) vertelt onderhand het een en ander over de bijzonderheden van deze Kreteense dadelpalmen, de verschuiving van verschillende aardkorsten, het herkennen aan de hand van de kleur van het ontstaan van de verschillend aardlagen en nog veeeeeeeel meer.

De Kreteense dadelpalmen groeien op twee plaatsen in de wereld, namelijk op enkele plaatsen op Kreta en in de kloven van Hisaronü Li op het schiereiland Datça.

We gaan met het kleine bootje in twee groepen verdeeld aan land. Het is lekker om weer even vaste grond onder de voeten te hebben. Alle planten worden benoemd door Bob maar het is echt te veel om te onthouden. Wat wel blijft hangen is het geweldige mooie stuk natuur waar we in lopen. Het bijzondere van dit gedeelte van Turkije is dat hier planten groeien die je in de hele wereld tegen kan komen zoals de Krimden (uit Azië) waar al het hout aan boord van is gemaakt.

Als we aan boord terug komen is het tijd voor champagne. De kapitein brengt een toast uit op onze vakantie en wij op hem en zijn bemanning.

Na het eten, dat erg goed smaakte, vooral de gefrituurde feta-rolletjes, gaan we nog even sterren kijken op het voordek. Maar of het komt doordat we allemaal nog een beetje moe zijn of dat we “te veel” gedronken hebben; We kunnen er weinig van volgen! We vertrekken allemaal redelijk vroeg naar onze kooien om een hele nacht te slapen.

9 mei 2005

Genieten van het niks doen.

Wakker worden in zo’n mooie baai is gewoon een cadeautje want pas na het ontbijt gaan we weer varen. Vandaag geldt hetzelfde als gisteren, de afstand die we af moeten leggen is te groot om het al zeilend te doen dus varen we op de motor richting Fethiye. Er gebeurd weinig op zo’n dag, beetje eten, liggen, lezen, muziek luisteren, weer eten en drinken, weer liggen en muziek luisteren en dan weer drinken…….pfffff wat een zwaar leven hebben we toch.

We leggen rond zes uur ’s avonds aan op de buitenste steiger in de haven van Fethiye. Als trouwe saunagangers gaan wij nu onze eerste echte Turkse Hamam beleven. Het blijkt een van de oudste Hamams te zijn hier uit de omgeving. We krijgen een handdoekje mee om ons te bedekken en verdwijnen in een ruimte waar heerlijk warm water uit de muur stroomt. Al snel wordt er natuurlijk met water gegooid. Het koude water is wat minder maar wel goed voor de bloedsomloop. Als we aardig opgewarmd zijn worden we één voor één gescrubt door een meneer en je bent echt verbaasd wat er allemaal van je huid afkomt. Dan naar de andere kant van de marmeren tafel waar weer een andere meneer zorgt dat je helemaal in het sop verdwijnt en meteen lekker gemasseerd word. Hij behandeld de vrouwen zachtaardiger dan de mannen blijkt al snel en dat vinden wij dames natuurlijk niet erg. Als hij klaar is met je lichaam wast hij ook nog even je haren, dan wordt je door hem afgespoeld, krijg je een nieuwe handdoek en verdwijn je naar de massage ruimte. We hebben allemaal gekozen voor een massage met rozenolie en ik moet je zeggen dat dit de lekkerste massage is die ik ooit gehad hebt. Ik lig te genieten!

Na deze overheerlijke ervaring gaan we naar een groot plein, te midden van allerlei winkels, waar een tafel voor ons is gereserveerd. Ook de kapitein eet vanavond met ons mee, gezellig. Met een aantal gaan we de voorgerechten uitkiezen die uitgestald staan in de etalage van het restaurant. We krijgen er heerlijk brood bij en uiteraard een glas wijn (of twee..). Als hoofdgerecht kiezen we bijna allemaal vis (zeebaars) en dat is een goede keuze want ook dat is heerlijk. Het is jammer van deze gezellige avond maar de rekening is exorbitant hoog. Per persoon rekenen we meer dan 40 euro af en dat is niet in verhouding vinden wij. Maar ja, het eten is op en afwassen willen we ook niet dus betalen we het maar!

Aan boord drinken we nog gezellig een borrel met elkaar alvorens we in ons mandje verdwijnen.

10 mei 2005

De dag van het avontuur.

Na het ontbijt vertrekken we naar de vlindervallei (Kelebek Vadisi). Een vallei vlak bij Ölü Deniz maar alleen via het water te bereiken.

De vallei is genoemd naar de trekkende Euplagia quadripunctaria, bekent als de Spaanse vlag, een spectaculaire rood-zwart-witte, dagactieve nachtvlinder die in de zomer bij duizenden in de vallei voorkomt.

De baai wordt beheerd door een stelletje Hippies die entree heffen om de vallei in te komen. Het is een prachtig gezicht vanaf het water, de rotsen rijzen recht omhoog vanuit zee en in de verte komen ze samen. We gaan aan land en wandelen langs de prachtigste bloemen, bomen en planten. Bob kent ze allemaal maar de meest bijzondere van vandaag is toch wel de drakenaronskelk. Hij stinkt ontzettend, een nare lijkenlucht maar mooi is hij wel. De Judasboom vind ik ook erg mooi want die staat nu ook in bloei, deze boom bloeit op het hout. Het aantal vlinders valt een beetje tegen, heel veel zandoogjes en op het eind nog een Koninginnenpage maar daar houdt het ook mee op. Ook het aantal vogels is niet geweldig, misschien is het wel te warm vandaag?

Met een aantal lopen we de kloof in en klimmen net zo lang totdat de keien zo groot worden dat je er niet meer fatsoenlijk op of af kan. Hier is het erg donker, er komt bijna geen licht dus groeit er ook niet zo veel meer dus gaan we maar terug. Als we op het strand komen worden we meteen gespot door Hussein en hij springt in de sloep om ons op te komen halen. Een aantal gaan direct het water in om te zwemmen (brrrrrr), ik maak wel foto’s. Het wachten is op Bob, Carla, Ineke en Alien zij blijken verdwaalt te zijn in het maquis (ja je wilt een avontuurlijke reis of niet???)

Na de lunch, die we nog in de baai doen want dan waait in ieder geval de sla niet van je vork net als gisteren, vertrekken we naar Ölü Deniz en de berg Baba Dagi. Het strand van Ölü Deniz is een van de mooiste stranden van Turkije, zegt men. Dit strand wordt gebruikt op alle posters in de reisbureaus om Turkije aan te prijzen. Het ziet er wel mooi uit maar of ik het nou heel bijzonder vind…..?

Omdat we een uur te laat aankomen bij het kantoor van Sky Sport wordt voor een deel van de groep het programma omgegooid. Wij, die gaan Paragliden, zouden eerst naar boven gaan en dan springen en de rest zou met een andere auto naar boven gaan. Door onze late komst gaan we nu allemaal tegelijk naar boven. Beneden is het korte broeken weer maar hoe hoger we komen hoe meer kleding we gaan aantrekken (lang leve de afritsbroeken). Het is adembenemend mooi onderweg met prachtige vergezichten. We klimmen al hoger en hoger.

Vlak voor de top ligt sneeuw langs de kant van de weg.

Dan zijn we opeens boven, bijna 2000 meter. Wat er nu gebeurd gaat flitsend snel voorbij. We klimmen uit de truck en worden direct naar vier mannen gestuurd die al helemaal klaar staan om ons aan te kleden. Ik krijg een zwart pak en een paarse helm, Jan een geel pak met een zwarte helm. Als het pak aan is heb ik ook meteen een “stoeltje” achter me aan hangen. Mijn begeleider, ik heb geen idee meer hoe hij heet, legt geduldig uit dat we straks gaan lopen en op het moment dat hij zegt zitten moet ik in mijn stoeltje gaan zitten. Binnen 10 minuten na aankomst boven ren ik met hem de berg af…….kicken zeg….nou ja….

De eerste 30 seconden vind ik vreselijk maar dan als ik eenmaal helemaal goed in mijn stoeltje zit begin ik er toch wel van te genieten. Mijn begeleider stelt me op mijn gemak en hij roept steeds: You are flying, you are free as a bird. Het is inderdaad een heel vrij gevoel en het uitzicht is geweldig. Vanuit de lucht ziet het er nog mooier uit dan vanuit de truck die ons omhoog bracht. In de verte ligt Fethye en ik zie ook de Vlindervallei waar we deze morgen nog waren. Mijn begeleider vertelt het een en ander van de omgeving en hij spoort me aan om foto’s te maken wat ik uiteraard ook doe want dit maak je waarschijnlijk nooit meer mee. Als we onderweg een andere paraglider zien schiet het door mijn hoofd dat hij wel heel erg snel gaat, waarschijnlijk ga ik dat zelf ook (later legt Wil uit hoe snel dat wel niet lijkt te gaan, je vliegt met zo’n 30 km/uur).

Veel te snel is het half uur voorbij en gaan we alweer de daling inzetten. Omdat ik als eerste van onze groep gestart ben, moet ik ook als eerste landen. Ik kan nu mooi de anderen binnen zien komen. De landingsplaats is duidelijk aangegeven op de boulevard. Onderweg vertelt hij nog wat te doen bij de landing maar als het eenmaal zover is valt dat niet helemaal mee. Je moet namelijk meteen opstaan en lopen op het moment dat je voeten de grond raken en dat lukt niet helemaal (helemaal niet!). Wij landen op het strand net naast de boulevard. Later zie ik dat hij een verband om zijn voet heeft wat waarschijnlijk de reden is van de keuze van een iets zachtere landing dan het beton.

Tjonge jonge wat een ervaring en wat een geweldige kick. Ik zie bij Jan ook de twinkeling in zijn ogen als hij is geland, ook hij heeft er dik van genoten.

Als we eenmaal alle vier zijn geland gaan we een borrel halen en lekker op het terras zitten, de adrenaline laten zakken en napraten over deze geweldige ervaring. Het is tijd voor een lekkere cocktail (BMW: baileys, malibu en wisky) en die komt behoorlijk aan…..!

De rest van de groep heeft ook een mooie rit gehad en ze hebben een hoop gezien o.a. een echte tulp en versteend koraal van een miljoen jaar oud. We gaan met een busje op weg naar de boot. Bob heeft gezorgd voor een mooie route. We rijden langs het verlaten dorp Kayakoy, dit was een Grieks dorp en is in 1923 bij de uitwisseling van bevolkingsgroepen volledig verlaten. Het dorp is nooit meer bewoond en het is een beetje een luguber gezicht al die lege kale dakloze huizen. De boot ligt vlak voor het St. Nicolaas eiland op een prachtige plek met uitzicht op de Baba Dagi.

We liggen hier als enige en dat is maar goed ook want als we eenmaal aan de borrel gaan worden we nogal luidruchtig na deze (in)spannende dag!

11 mei 2005

Nog meer spanning en sensatie.

Vandaag weer een dag vol avontuur. We gaan in de bus en rijden zo’n 1 ½ uur richting Saklikentkloof. Deze kloof is gelegen in de ruige flank van de 3016 m hoge Gömb Akdagi. Er stroomt een beek van puur door kalksteen gefilterd water doorheen. De omgeving is prachtig en dat is dus genieten. Het is de bedoeling dat we gaan raften (stroom afwaarts) en later de kloof in (stroom opwaarts) gaan. We krijgen allemaal een soort grote autoband, een peddel en een nogal niet passend zwemvest. Er zijn drie jongens in een wetsuit die ons gaan begeleiden en na de uitleg kunnen we het water in. Op het moment dat je in je band stapt, loopt er ook water over de rand en dat is me daar toch koud! Omdat het water hier al aardig stroomt ben je meteen weg en is er geen weg terug meer. Ik heb al snel in de gaten dat dit voor je rug niet echt heel geweldig is maar toch is het leuk. Gelukkig hebben we drie man hulp onderweg want dat is hard nodig. Ook stoppen we na een kwartiertje om eventueel een modderbad te nemen. Het is een geklieder en of je er nou echt mooier van wordt…….ik betwijfel het. Dan weer verder, ik verlies onderweg mijn peddel en wordt aan Ineke vast gebonden, dat is wat minder vinden we allebei. Als ik mijn peddel terug heb kunnen we weer normaal verder. De omgeving is hier prachtig, je bent midden in de wildernis lijkt het wel.

Bij de laatste stroom versnelling gaat het bijna helemaal fout. Ada kiepert uit haar band maar heeft gelukkig haar reddingsvest om en is zo geholpen maar Ineke valt ook uit haar band maar heeft geen reddingsvest meer aan. Gelukkig zijn onze hulpjes er snel bij en kunnen ze haar op het droge krijgen. Het duurt even voordat ze weer op de been is en het laatste stukje wordt lopend afgelegd. Iedereen is geschrokken maar we vinden het ook wel een beetje dom dat ze haar zwemvest heeft uitgedaan ook al paste het niet helemaal goed. Maar goed, ook dit avontuur hebben we allemaal overleefd; op naar de lunch.

Het restaurant heeft van die tafels waar je moet aanliggen in plaats van zitten. Dat is wel lekker om even bij te komen van ons avontuur. De lunch smaakt heerlijk. Als de kleding van iedereen bijna droog is gaan we weer op pad. Nu gaan we de andere kant op, al lopend gaan we de kloof in. Het water stroomt hier op sommige plaatsen met een enorme kracht uit de rotswand vandaan. Bij het eerste stuk in de kloof is je broek direct weer nat. Hier loop je ook langs een touw anders kom je niet tegen de stroom in. De kloof is van wit marmer en wonderbaarlijk mooi. Soms loop je over kiezels en soms dwars door het water en moet je over grote keien heen klimmen. Dit maakt het een heel leuke tocht. Het water is niet echt heel diep totdat we bij een bepaalde rots komen. Hier kan je al bijna niet opklimmen laat staan dat je er straks, zonder kopje onder te gaan, weer vanaf kan. We besluiten dan ook dat hier het eindpunt voor vandaag moet zijn. We wachten op de rest van de groep en vertellen hun het dilemma, iedereen is het er mee eens en we gaan terug. Een aantal van de groep zijn niet mee gegaan en zitten al op ons te wachten in het restaurant. Zij kunnen mooi foto’s van ons maken op het laatste stuk want een fototoestel mee nemen was een te groot risico vonden wij allemaal.

Het was weer een dag vol avontuur en we gaan dan ook heerlijk voldaan allemaal de bus in.

Maar we gaan nog niet naar de boot. Eerst brengen we nog een bezoek aan Xanthos maar de puf is er wel een beetje uit.

Xanthos ligt bij het dorp Kinik, in de oudheid was Xanthos de rijkste stad van Lycië. Het Romeinse theater is nog in redelijke staat. Er is ook een inscriptiepijler, een overblijfsel van een pijlergraf. Op en tussen de stenen leven Hardoens (salamander achtige) en die krijgen de meeste aandacht. We blijven niet zo erg lang want eigenlijk zijn we het gewoon een beetje zat.

We moeten nog een aardig eindje rijden want de boot is doorgevaren naar een baaitje vlak bij Fethiye. Als we ongeveer halverwege zijn stopt het busje ineens langs de kant van de weg. De chauffeur stapt mopperend uit en, ja hoor, lekke band!

Iedereen moet uit de bus en de chauffeur gaat op zoek naar het reservewiel, de krik en gereedschap. Helaas kan hij dit niet vinden!! Een aantal van ons gaan zich er maar even mee bemoeien want er vind niet echt actie plaats. Lidwien vindt na lang zoeken de krik en Norman kruipt half onder de bus om de boel op te krikken. Het is een beetje een klein krikje voor zo’n bus maar met behulp van wat stenen en met hulp van Jan en Bob lukt het eindelijk toch om het band los te krijgen.

Inmiddels zijn wij met z’n allen maar aan de wijn gegaan die nog onder in de koelbox lag. Lege opengesneden waterflesjes dienen als glazen en de stemming zit er prima in. De chauffeur is lopend vertrokken en in geen velden of wegen meer te zien. Dan stopt er ineens een auto en daar komen twee mannen uit en een grote krik. Ze gaan zich er mee bemoeien en uiteindelijk is het dan zover dat het hele band erom gelegd kan worden ware het niet dat de velg van dit wiel dus gewoon niet past. Het reservewiel hoort niet bij deze bus!!!! Niet getreurd; de twee mannen nemen het kapotte wiel wel even mee…… Omdat de chauffeur er toch niet is vertrouwen we het allemaal maar en gaan we gezellig door met kletsen en drinken. Er komen nog wat plaatselijke bewoners langs gewandeld met kleine kindertjes die we verwennen met Haagse Hopjes. Altijd leuk. Als ze terug komen geven de kindertjes een aantal van ons een bloem. Ondertussen is het wachten op een nieuwe band en op de chauffeur. Wat schetst onze verbazing: beide arriveren met dezelfde auto. Ook de twee mannen zijn er weer bij en de klus in nu heel snel geklaard. We kunnen weer verder. Ondertussen heeft Bob maar contact gezocht met de Kapitein dat het eten nog even moet wachten want we zijn een beetje verlaat. Tegen negenen komen we in de baai aan. Het is nu, in het donker, even lastig om beneden op het strandje te komen waar de sloep al op ons ligt te wachten. Het is op deze manier een lange dag geworden maar wel een hele leuke.

 

12 mei 2005

Barbecuen, buikspreken en heeeeeel veel lachen.

Het is weer tijd om te zeilen. We hoeven vandaag weer helemaal niets. Alleen maar liggen en uitrusten van de afgelopen twee dagen. De dag glijdt aan ons voorbij en we genieten van de zon, het water en het zeilen.

We komen uit in een baaitje bij Ekincik, vlak bij het moerasgebied dat we morgen gaan bezoeken. We gaan even een wandeling maken en nog wat plantjes spotten. Anneke en ik nemen zaadjes mee van de witte oleander want volgens Bob is die redelijk winterhard en gemakkelijk op te kweken. Op de kade staat een barbecue waar vandaag dan ook ons vlees voor de avondmaaltijd vanaf komt. Het is weer even lekker als alle andere avonden en de stemming zit er vandaag goed in. Er wordt heel wat af gelachen en zeker als Norman zijn buikspreek-act gaat opvoeren. We hebben het wel getroffen met zo’n entertainer aan boord.

Niet geheel nuchter en met pijn in de buik van het lachen gaan we uiteindelijk naar bed.

13 mei 2005

Dalyan, het Biesbosch van Turkije

Dalyan is een klein plaatsje aan de Zuid-West Kust van Turkije, de Lycische kust . Het ligt aan een rivier tussen de Middellandse Zee en het Köycegiz-meer. Vanaf de kade in Dalyan kijk je uit op een aantal schitterende rotsgraven die uitgehakt zijn in de wand langs de rivier, de graven van Kounos. Aan die zijde van de rivier bevinden zich ook overblijfselen van de oude stad Kounos met o.a. een amfitheater. Bijna elk plaatsje in die omgeving heeft wel een amfitheater of andere restanten uit de oudheid. Dalyan staat bekent om zijn schildpadden-broedplaats.

Vandaag gaan we naar het moerasgebied bij Dalyan om de Caretta Caretta (een schildpadsoort) te gaan zien. Na het ontbijt vertrekken we met een soort platbodem boot. Onze eigen boot kan natuurlijk niet dat gebied in en de sloep is veel te klein vandaar deze boot. Het is een prachtig weids gezicht dit gebied met op de achtergrond de bergen. Het is er nog erg rustig met andere boten en dat is maar goed ook want als we een goed half uur in het gebied varen zien we ineens twee parende schildpadden in het water. De motor gaat uit en we dobberen genietend in de stilte rond. Wat is dat een prachtig gezicht en wat bijzonder dat we dit mee mogen maken. Iedereen is diep onder de indruk.

De schildpadden worden bedreigd doordat de zandstranden waar ze hun eieren leggen steeds verder worden ontwikkeld ten behoeve van het toerisme. Gedurende de twee maanden die de eieren nodig hebben om uit te komen, zijn ze zeer kwetsbaar voor verstoring door graven en betreden. Als ze ’s nachts uitkomen, krabbelen de jonge schildpadjes naar de zee, aangetrokken door het natuurlijke oplichten van het oppervlak en het reflecterende licht van de maan. Het licht van hotels brengt ze in de war en terwijl ze aarzelen, worden ze gemakkelijk een prooi voor roofdieren, terwijl andere sterven van uitputting voordat ze de zee bereiken.

Als we er genoeg van hebben varen we weer verder het gebied in. We komen uiteindelijk bij een aanlegsteiger waar we aan land gaan om de oudheden van Caunos te bekijken. De boot wordt ondertussen omgevaren. Het is erg warm vandaag en omdat we niet helemaal nuchter naar bed zijn gegaan valt het dan ook niet helemaal mee. We komen landschildpadjes tegen en een prachtig mooie mierenleeuw (myrmeleontidae); dit is een insect die wel een kruising lijkt tussen een libelle en een vlinder.

Helaas hebben de vogels ook last van de warmte en blijven lekker verstopt in de schaduw want we zien er erg weinig. We lopen wat rond en gaan dan naar het amfitheater. Norman gaat hier het Ave Maria staan zingen en dat is heel erg mooi (koude rillingen ondanks de hitte). Als we het amfitheater door een heerlijke koele poort verlaten met een nest van een rotsklever is het besluit al snel genomen dat het gewoon te warm is vandaag om van oudheden te kunnen genieten. We kopen wat te drinken en zijn niet meer vooruit te branden. Langzaam lopen we terug naar de boot. Onderweg spotten we nog een prachtige blauwe Scharrelaar. Bob heeft zijn telescoop bij zich dus krijgen we hem prachtig in beeld.

We varen nu verder richting Dalyan en zien de koningsgraven in de rotsen. Prachtig. In het stadje zelf kunnen we nog even rondlopen want de kapitein moet nog boodschappen doen voor het eten en de salade klaar maken. We eten vandaag een echte Tussock specialiteit: gehaktballetjes van Umit.

Als we uit geshopt zijn gaan we weer varen en vinden een heerlijk rustig plekje om de gehaktballetjes te braden, ondertussen even te zwemmen en daarna heerlijk te eten. Onze kapitein kan echt lekker koken. In het water zwemmen kleine schildpadjes en tijdens het eten komen ze steeds dichter bij de boot. Helaas komt aan alles een eind dus ook hier aan.

We varen richting het “turtle strand” alleen is het daar zo druk met mensen dat wij daar allemaal liever niet zijn. Omdat het ook niet de juiste tijd is voor de schildpadden om aan land te gaan en eieren te leggen gaan we maar weer snel met de boot verder. Als we weer op zee komen blijkt het ineens heel hard te zijn gaan waaien en er staan hoge golven. Omdat we in zo’n laag bootje zitten klotsen en waggelen we door het water. Regelmatig spoelt er een golf de boot in maar spectaculair is het wel.

Als we weer aan boord zijn vertrekken we meteen om vannacht op een ander plek door te brengen. Net als we uit de baai komen en de volle zee kiezen zie ik ineens dolfijnen duiken. Iedereen is meteen weer wakker maar helaas waren het er maar twee en na een paar keer springen uit het water laten ze zich niet meer zien.

Vanavond alweer de laatste avond aan boord. We krijgen een Koningsmaal te eten en veel te veel natuurlijk. Het is weer gezellig en ook nu bereiken we niet nuchter onze hut.

14 mei 2005

Aan alles komt een eind.

Omdat we vanavond pas om half acht naar het vliegveld hoeven hebben we lekker nog de hele dag te tijd om te zeilen. Het is prachtig weer en het wordt dus weer een dagje genieten. We zeilen richting Marmaris en het is prachtig. De boot hangt heerlijk schuin in de golven en we scheren over het water. Ook de Grandi is aan het zeilen op hetzelfde stuk zodat we mooie foto’s van die boot kunnen maken tijdens het zeilen. Na de lunch en nadat we onze Engelse medepassagiers uitgezwaaid hebben gaan we met z’n drieën nog een wandelingetje maken omdat er prachtige bomen moeten staan langs de kust. Helaas bereiken we ze niet want het struikgewas is te dicht, we komen er niet doorheen. Dan maar weer terug naar de boot en wachten totdat het tijd is. Het wordt nog een gezellige middag maar helaas komt aan alles een eind en ook aan deze vakantie.